پالایشگاه های اولیه و محیط زیست

امروزه بشر دریافته که محیط زیست به معنای واقعی کلمه تنها جاییست که امکان زیستن را خواهد داشت. انسان تا کنون نتوانسته در نقاط دیگری از جهان هستی شرایط مشابه و ممکن برای سکونت را بیابد. امروزه با اهمیت یافتن اثرات مخرب فعالیت پالایشگاه ها بر محیط زیست، دانش و فناوری های نو برای به حداقل رساندن آن پدید آمده است. البته دانش پدید آمده برای محافظت از محیط زیست، افزون بر مفید بودن نیازمند صرف هزینه های سنگین است که این مسئله نیز اثربخشی دستیافته های محیط زیستی بشر را محدود می کند.

در ابتدای پیدایش پالایشگاه ها و پدید آمدن دانش در این حوزه تخصصی پالایشگاهها مسبب آلودگی محیط زیست بودند و بوی ناخوشایند ناشی از پالایش نفت و نیز دود حاصل از اسیدشویی و قلیاشویی، محیط را آلوده می کرد. همراه با پیشرفت فناوری و تغییراتی که در چگونگی پالایش نفت به وجود آمد، این مشکلات تا اندازه ای برطرف شد. روش های تَر (اسیدشویی و قلیاشویی) نیز جای خود را به روش استفاده از هیدروژن دادند و با تجزیه سولفید هیدروژن میزان آلایندگی کاهش یافت. در این دوره ظرفیت بسیاری از پالایشگاههای نوین چندین هزار برابر پالایشگاههای اولیه شد. همزمان با توسعه پالایشگاهها، صنعت حمل و نقل مواد نفتی نیز گسترش یافت. در سال1865 میلادی نخستین خط لوله در تیتوس ویل، در ایالات متحد امریکا برای انتقال فراورده های نفتی از پالایشگاه به ایستگاه راه آهن کشیده شد. امروزه نفت کش های عظیم با ظرفیت های بیش از500 هزار تن، حمل و نقل فراورده های نفتی را در دریا به عهده دارند و خطوط لوله، مناطق استخراج نفت را به پالایشگاهها و پالایشگاهها را به مناطق مصرف و بندرهای صادر کننده متصل می کنند.